Mirësia

Nje erresire mua me kaploi 
Driten te gjithe ma mbuloi 
Syte e mi gati mi mashtroj 
Dhe zemren mua ma shkateroj 
Nevojen e miresise ma beri ta haroj 
Fuqine e padrejtesise ta kujtoj 
Varferine c’do dite ta shiqoj 
Mjerimin e njerezve ta perjetoj 
Pafuqine e drejtesise ta ironizoj 
Diktatoret e shumte t’me dhimbsen 
Denimi i ashper qe ata i pret 
Aspak s’dua ta paramendoj 
Pse miresine ata anashkaluan 
Dhe tiranine preferuan 
Dhembje te tjereve u shkaktuan 
Veten e tyre shume e lakmuan 
Dhe Boten tjeter krejtesisht haruan! 

Dita dites miresia po pakesohet 
C’do dite dhuna po shtohet 
Turpi ne te kaluaren po mbetet 
Rinia ne mekate po vrapon 
Kohen aspak nuk e shfrytezojne 
Ne mekate ata e kalojne 
Se jane te rinj ende mendojne 
Se vdekja nuk u vjen befas kujtojne 
Do te kene kohe per pendim shpresojne 
Valle dikush ne kete Bote 
Fundin e tij e di parakohe?? 
Sa e ndritshme miresia qe ishte 
Ne ate kohe kur si vellezer jetonim 
Si motra gjithmone u ndihmonim 
Miresi ne c’do ane shperndanim 
Kohen ne adhurim kalonim 
Allahun e Madheruar asnjehere 
Nuk e haronim..!!