BABAIT TIM

 

Unë këtë poezi që e shkruaj, Babajit tim ja kam kushtuar

Babai im qysh në moshën e rinis, ka marrë rrugën për mërgim
Ti mërgim qofsh i mallkuar se shumë prindër i ke përvluar
Babai im në mërgim e kaloj jetën në vetmi
Pa familje e pa fëmijë 
Gruaja jetë kur i ndërroi në mërgim ai qëlloi 
Lajmi zi atë tronditi, shpejt e shpejt për në shtëpi u nis
Në varrim për me mbërri, por pa kisëmet kish qellu
Rruges shumë u vonu e varrimi u përfundu
Kur i erdhi koha me dalë në penzi 
Kur erdhi babai në shtëpi
Me familjen me u qmalle, Babë e nënë si kishte gjalle
Tash jeton me djemt, nipat dhe mbesat
Por pleqria ja afru e takati e ka lëshu
Se në mërgim shumë ka punu 
Neve jetën me na lehtësu 
Pasuria s’është kurrëgjë, kur familjen se ke pranë
Po ua lej një porosi, larg familjes mos me qëndru
Se vetveten keni me shkatrru jeta në terr ka me ju shku
Unë bjë lutje për gjdo ditë All-llahun ne ahiret ta shpërblej me xhenet
Se për ne shumë është mundu jetën të lumtur me e kalu